Էլբակյանը չթողեց, որ վիրակապեմ իրեն, ասաց Հրանտին նայիր, ես լավ եմ, բայց այդ ժամանակ նրա ոտքն արնահոսում էր. Արտուշ Արզումանյան

«Ոտքս վիրահատել, շշերով հավաքել են, բեկորային բաց կոտրվածք էր, դեռ չեմ քայլում, բայց ապաքինվելուց հետո քիչ-քիչ կքայլեմ»,- ասում է նախորդ ակնարկիցս հայտնի բուժակ Արտուշ Արզումանյանը (հղումը), հետո շարունակում, որ մյուս ոտքի թաթի հատվածում էլ բեկորային կոտրվածք ունի:
Արտուշը պատմում է, իսկ ես Արցախից վերադառնալուց հետո ի վերջո խորը շունչ եմ քաշում ու մտածում. «Երանի Արտակն իմանար, որ Արտուշի ոտքը չեն կտրել», իսկ Արտուշն առաջ է ընկնում. «Կփորձեմ կապվել Արտակի հետ ու իրեն տեղյակ պահել, որ լավ եմ»:
Ժպտում եմ ու խնդրում, որ ենթասպան ինքը պատմի իր սխրանքի մասին: Արտուշը նախ ներկայանում է. «2018թ.-ից ծառայում եմ Մատաղիսում, 1-ին հրաձգային գումարտակի բուժակն եմ: Կռվից երկու օր առաջ էի դիրքեր բարձրացել, որ սկսվեց, արդեն թիկունքի ղեկավարման կետում էի»:
Կռվի ժամանակ զինվորը սեփական կյանքի մասին բնավ չի մտածել, երբ լսել է վիրավոր կա, ոտքով օգնության է հասել. «Սկզբում վիրավորներին գումարտակի հրամանատարի մեքենայով էինք տարհանում, մեր զինվորներն էլ օգնում էին, հետո երբ մեքենաները պայթեցրին, եղել են դեպքեր, որ ստիպված 2-3կմ քայլել ենք, վիրավորներին այդպես տեղափոխել համեմատած ավելի ապահով հատված, որ հակառակորդի հրետանին մեզ մոտեցող մեքենաները չկարողանա խոցել»:
Ենթասպան պատմում է, որ երբ արդեն Մատաղիսի 136 մարտական դիրքում շատ զոհեր կային, 2 մեքենա են կանչել, որ կարողանան տղաների դիակները տեղափոխել, բայց հակառակորդի ԱԹՍ-ն միանգամից մի մեքենան պայթեցրել է, իսկ մյուսը հասցրել է արագ տեղափոխվել. «Մենք հետ էինք եկել 127 դիրք ու մնացած զորքին շրջափակումից փրկելու համար նահանջի հրաման ստացանք»:
Հաջորդող օրերին ավիահարվածների հետևանքով բազմաթիվ վիրավորներ են ունեցել. «Ստիպված եղանք անձրևին քնապարկերով անտառում մնալ, հետո հրաման ստացանք Մատաղիսի սարի վերևը գնալ, որ թշնամին չառաջանա: Այդ ժամանակ հարձակում եղավ ու Դաշնակցության կամավորներն իրենց կյանքի գնով կռվեցին: Տարածքում հայերի և թուրքերի դիակները շատ կային…»:
Արտուշի խոսքով, գիշերները հողափոսեր էին փորում, որպեսզի ցերեկները հակառակորդի ԱԹՍ-ները իրենց չնկատեին. «Այնուամենայնիվ, երբ կապ էին տալիս, որ վիրավորներ ունենք, միանգամից ճանապարհ էինք ընկնում, որ օգնենք ու տարհանենք: Հակառակորդի հրետանին նույն պահին նաև հրկիզվող արկերով անտառներն էր վառում. եղել են դեպքեր, որ գնացել հանգցրել ենք»:
Արտուշը պատերազմական հիշողությունները կետ առ կետ, առանց շեղվելու է պատմում, զգում եմ, որ ոչ մի մանրուք չի մոռանում. «Մի օր 4 հոգով հողափոսում էինք, երբ ականանետի արկը ընկավ մեզ վրա, երեքս վիրավորվեցինք: Մեր գումարտակի հրամանատարը, շտաբի պետն ու մարտկոցի տղաներն արագ օգնեցին ու տեղափոխեցին Մարտակերտի հոսպիտալ, հետո տեղափոխվել եմ Երևան: Միայն Երևանում իմացա, որ վիրավոր ընկերներիցս մեկը զոհվել է»:
Չեմ ուզում ավելի ցավեցնել բուժակին, հարցեր չեմ տալիս, ուզում եմ եզրափակել զրույցը, իսկ ինքը պատմում է իրենց Հետախուզության դասակի հրամանատարի՝ Սենեքերիմ Էլբակյանի և նրա զինվորներից Հրանտի հերոսությունը. «Երբ իրենք վիրավորվեցին,արագ մոտեցանք, բայց Էլբակյանը չթողեց, որ վիրակապեմ իրեն, ասաց Հրանտին նայիր, ես լավ եմ, բայց այդ ժամանակ նրա ոտքն արնահոսում էր: Հրամանատարն ասաց Հրանտին օգնեք, ես կքայլեմ ու տղաներին հենված, մի կերպ հասավ մեքենային: Մի կերպ համոզեցի, որ ցավազրկեմ: Նայելով Հրանտին ժպտում ու կատակում էր, մեզ համար էլ անընդհատ կրկնում, որ գնում է ասկոլկեքը հանեն ու հետ գա: Անընդհատ ասում էր, որ չի մնա հիվանդանոցում…»:
22-ամյա ենթասպան կռվից հետո իրենց գումարտակի վիրավոր տղաներից շատերի հետ կապվել է ու իմացել, թե ինչպես են, միայն Էլբակյանից լուր չունի, բայց հույսը չի կորցնում:

Զրույցն ավարտվում է, մտովի հպարտանում եմ մեր քաջերի տեսակով, քանզի սրտացավ ու ընկերասեր են. Արտակը Արտուշի մասին էր անվերջ մտածում ու խոսում, Արտուշը՝ Սենեքերիմի…

Իննա Թումանյան