Ռուբեն Հրանտի Իսրայելյան

Ծնված՝ 1958թ․ հունիսի 15-ին Ասկերանի շրջանի Բադարա գյուղում։

Ապրում էր կնոջ և հինգ անչափահաս երեխաների հետ Բադարայում։

Մասնագիտությունը՝ ծեփագործ։

Աշխատում էր ԼՂԻՄ-ի հիդրոմետծառայության հակակարկտային կայանում որպես տեխնիկ։

Մասնակցել է Բադարայի ինքնապաշտպանական գործողություններին։

Զոհվել է 1989թ․ օգոստոսի 25-ին գյուղի մերփակա Քեթևան կոչվող խոտհարքի մոտ՝ թշնամու գնդակից և դանակի հարվածներից։

Թաղված է Բադարայի գերեզմանոցում։

․․․ Պապը՝ «արծիվ Բախշին», շրջակա թուրքերի սարսափն էր։ Քառասուն թոռ ուներ, ամենքից շատ Ռուբենով էր հպարտանում․ «խոխան ինձ ա քաշալ»։

«Խոխան» իսկական աժդահա էր․ ֆիզիկապես՝ հզոր, հոգով՝ ուժեղ։ Խոտհնձի ժամանակ կկանգնեինք կողքից ապշած կնայեինք նրան, նրա ահռելի ուժին։ Մենակ հինգ տղամարդու գործ կաներ։ Հաճախ է պատահել, որ թուրքերը գյուղի անասունները գողանային։ Մենակ կգնար գողացված անասունների ու գողերի հետևից։ Իրեն օգնության կհասնեին՝ կհասնեին, չէ՝ մեն-մենակ կքշեր հետ կբերեր։ Թուրքերն էլ լավ էին ճանաչում, թե ով է Ռուբենը։

Մեր չորրորդ երեխան ծնվեց հանուն Արցախի, հինգերորդը՝ երկրաշարժի։ Որոշել էր անպայման մեկական երեխա էլ ունենանք Գյումրիի, Սպիտակի, Կիրովականի համար։ Նա դա էլ էր համարում ազգային ազատագրական պայքար։

Թողել էր աշխատանքը։ Չէր աշխատելու այնքան, որքան կպահանջեր Արցախի հարցի լուծումը։

Այդպես էր որոշել։ «Ոչինչ, երեխեքս մի կերպ կապրեն, մեր գյուղն է մեղք, մեր գյուղացիները, մեր Արցախը»։

Մեկիկ-մեկիկ պատվիրել էր, թե ինչ պետք է անեմ, որ երեխային՝ ոնց, թե իրեն մի բան պատահի։ Եվ որպեսզի մեր առաջնեկ որդին՝ Հայկը, անպայման բարձրագույն կրթություն ստանա։ Շատ էր ուզում, երազում էր։

Չէ, մտքով անգամ չէր անցնում, երբեք չէր էլ վախենում, որ իրեն կարող են խփել։ «Չեն կարող»։ Համենայնդեպս, վստահ էր, որ թշնամին չի կարող դիմացից, իր աչքերի մեջ նայելով իր վրա կրակել, ռիսկ չի անի։ Միայն թե «թիկունքաս յիրա չանին»։

Առացոտյան գնաց անտառ, որ երեխաների համար ընկույզ բերի։ Համ երեխաներին էր անչափ սիրում, համ էլ միշտ պնդում էր, որ ոչինչ չպետք է թողնել մեր տարածքներում, որ թուրքերը չգան, չգողանան, չտիրանան։ Չտիրանան։ Ետ վերադառնալիս կռացել է, որ աղբյուրից ջուր խմի ու հետևից կրակել են։ Հասցրել է միայն շրջվել, որ տեսնի իրեն խփողին։ Չորս հոգի են եղել, չորսի դեմքն էլ սև կտորով փաթաթած, որ անճանաչ մնան։ Եղբայրս հետն է եղել, բայց նրանց միայն Ռուբենի կյանքն էր պետք, Ռուբենից վրեժ ունեին, ու ․․․ «արծիվ Բախշիից»։

Այրի՝ Ռուբեն Իսրայելյանի